Oosterschelde
Gebiedsbeschrijving
De Oosterschelde was de oorspronkelijke uitgang van de Schelde naar zee. Echter ergens tussen de 9de en de 13de eeuw werd door doorbraken de Westerschelde de voornaamste afvoer. Tegenwoordig sluiten de Oester- en de Philipsdam de Oosterschelde af van de Schelde in het oosten. De Oosterscheldekering van de Deltawerken dempen het tij aan de Noordzeekant. In eerste instantie dacht men aan een dam om de Oosterschelde van de Noordzee af te sluiten. Hiermee zou het unieke karakter van de natuur in de Oosterschelde drastisch zijn veranderd en was de mossel- en oestercultuur verloren gegaan. Door de unieke constructie van de stormvloedkering is het water in de Oosterschelde altijd zout gebleven. De Oosterschelde heeft een zanderige bodem en een goede waterkwaliteit. Vanwege de beperktere stroming en het rijke onderwaterleven is het ook een zeer geliefd gebied voor sportduikers. De gemiddelde waterdiepte in de Oosterschelde is 9 meter.
Het gebied is al heel lang in gebruik voor de kweek van schelpdieren, vooral oesters en mosselen. Na de massale sterfte van Platte oesters in de jaren '60 worden er vooral Japanse oesters gekweekt. Deze zijn ook buiten de kweekpercelen grote riffen gaan vormen.
De meest algemene weekdiersoorten in de Oosterschelde zijn van oudsher de Kokkel en de Mossel, en sinds de jaren '80 resp. '90 ook de Japanse oester en de Amerikaanse Zwaardschede. Elk jaar komen verschillende soorten inktvissen naar de Oosterschelde om zich voort te planten. De Zeekat en de Gewone pijlinktvis zijn daarvan de meest opvallende soorten.
Door de open verbinding met de Noordzee en door de invoer van kweekmateriaal voor de schelpdiercultuur, worden regelmatig nieuwe soorten in de Oosterschelde ontdekt. Nieuwkomers zijn bijvoorbeeld de Japanse stekelhoren, de Amerikaanse oesterboorder en de Filippijnse tapijtschelp. Verder zijn er in de Oosterschelde veel soorten zeenaaktslakken te vinden.
De Oosterschelde is een beschermd Natura 2000-gebied en een Nationaal Park. De rode lijnen op de kaart geven de grenzen van het Natura 2000-gebied weer.
Kenmerkende soorten