Zeeanemoon. Mondschijf in diameter tot 3-4 cm. Tentakels tot ca. 1 cm. Zuil in de bodem tot 10 cm. Gewoonlijk zijn alleen de vaak horizontaal naar buiten gerichte tentakels en mondschijf te zien. De zuil in de bodem verstopt. Variabel in kleuren en patronen. Soms egaal, soms hebben de tentakels een andere kleur dan de mond. Van bijna zwart tot wit, of oranje met bruintinten, fel paars of rose. Vaak in cirkels gerangschikte kleuren op de tentakels en mond-schijf.

Afmetingen: De mondschijf kan een diameter bereiken van circa 4 cm, doorgaans circa 3 cm. De maximum lengte van de tentakels is circa 1 cm. De zich in de bodem bevindende zuil kan meer dan 10 cm lang zijn.
Kleur: De soort vertoont een buitengewoon grote variatie aan kleuren en kleurpatronen. Soms zijn ze éénkleurig, soms hebben de tentakels een geheel andere kleur dan de mond. De kleuren variëren van bijna zwart tot wit. Veel voorkomend zijn oranje en bruintinten, maar ook fel paars of rose komt voor. Vaak tekenen de verschillende kleuren zich op de tentakels en mond-schijf af als cirkels. Dieren die bij elkaar staan verschillen in kleur en patroon
Vorm: Van de Gewone slibanemoon zijn meestal alleen de tentakels en mondschijf te zien. De meeste tentakels staan schuin of bijna horizontaal naar buiten gericht, waardoor de mondopening goed te zien is. De zuil bevindt zich in de zachte bodem en is daardoor vrijwel aan het oog onttrokken. De dieren zitten altijd vastgehecht aan een (stukje) schelp of steen, al is dit vaak bedekt met zand of slib.
Overige: Aan de zuil, vooral de bovenkant, kleven vaak zandkorreltjes of stukjes schelp en ongeslachtelijke voortplanting door overlangse deling, zoals bij de Sierlijke slibanemoon, komt niet voor. De zeszijdige symmetrie raakt dus nooit verstoord.
Bij forse aanraking verdwijnt het hele dier in de bodem.

100994

Zeeanemoon. Diameter voetschijf tot 20 mm met tot 120 tentakels. Tentakels tot 30 mm. Zuil tot 2 cm. Het meest kenmerkend is gestreepte zuil en het ontbreken van stippen op de zuil. Kleur witte en grijze tinten. Tentakels zijn puntig. Exemplaren op de kust zijn gewoonlijk half zo groot.

Actinothoe sphyrodeta is een fraai zeeanemoontje dat van oudsher voorkomt aan de Atlantische Europese kusten. Het is een voornamelijk zuidelijke soort. Manuel (1988) vermeldt een verspreiding zuidwaarts tenminste tot de Golf van Biscaye en noordwaarts langs de westelijke kusten van de Britse eilanden tot aan de Shetland eilanden, steeds zeldzamer wordend. Den Hartog & Ates (2011) vermelden uitgebreidere verspreidingsgegevens. Gegevens van Galicië, Gibraltar, Marokko en de Canarische Eilanden worden door deze auteurs als betrouwbaar beschouwd, maar die van de Adriatische Zee en noordelijk Noorwegen behoeven volgens hen bevestiging. Zij schrijven tevens: “It may therefore be curious why it never established itself in the Netherlands ...”. Er zijn twee kleurvormen: geheel wit, of wit met een oranje tot gele mondschijf (fig. 1). De laatstgenoemde kleurvorm heeft waarschijnlijk geleid tot de Nederlandse naam ‘margrietje’. In Engeland heeft men het dan over de ‘fried egg form’ (Wood, 2005). In de zuidelijke Noordzee was het margrietje bekend van de omgeving van Boulogne. De soort werd waargenomen tijdens duiken op Les Ridens, een rotsig gebied uit de kust (Y. Müller, Duinkerke, pers.meded.) en zelf nam ik duikend het margrietje waar op de Digue Nord, de noordelijke havendam, in 2004. Zintzen & Massin (2010) melden de soort van wrakken in het Belgische deel van de Noordzee.

Offshore in het Nederlandse deel van de Noordzee werden en worden wel steeds meer waarnemingen gedaan. De eerste waarneming van de anemoon is van van Moorsel & Waardenburg (1991) uit 1990 op een wrak. In 2011 werd de anemoon door Marco Faasse waargenomen op video-opnames van het Prinses Amaliawindpark, bijna 25 km uit de kust bij IJmuiden (Vanagt & Faasse, 2014). Op wrakken is het margrietje tamelijk algemeen. Stichting Anemoon bezit veel waarnemingen uit de jaren 2011 tot en met 2013, verzameld tijdens expedities van Stichting ‘Duik De Noordzee Schoon’ door met name Wijnand Vlierhuis en ook diverse andere duikers. Het betreft twintig verschillende wrakken van dicht bij de Belgische grens tot de Doggersbank en ook tamelijk dicht onder de Nederlandse kust, bijvoorbeeld de Engelse kruisers uit de eerste wereldoorlog (data Stichting Anemoon). Het waargenomen aantal is vaak meer dan honderd. Ook op olie- en gasplatforms wordt het margrietje geregeld gezien (Coolen et al., submitted).

Op 27 augustus 2016 zijn de eerste beschreven meldingen op de Nederlandse kust van het Margrietje bij Westkapelle in de Noordzee. 

De 8 juli 2017 zijn de eerst Margietjes waargenomen in de Oosterschelde bij Plompe toren.